امین وکیلی
آغاز ٩٨ به هزارمين شماره رسيديم با همه فرازو فرودها و كم و كاستى ها، آغاز غم انگيزى ست براى همه . سيل ، ويرانه هاى فراوانى به يادگار گذاشت و داغ سنگينى بر دلها نشاند. شماره هزارم را درحالى منتشر مى كنيم كه از يك طرف داغ آق قلا ،گميشان و شيرازو لرستان روى سينه مان سنگينى مى كند و از طرف ديگر سال سخت پيش رو را نظاره گريم.نفس رسانه هاى مكتوب به شماره افتاده و امسال برايمان سال سرنوشت است .تنگناهاى اقتصادى از يك سو و مخاطبى كه در هياهوى دنياى مجازى گم شده و فرصت و رغبت آزردن گوش خود با خش خش كاغذ كاهى را ندارداز سوى ديگر كار را دشوارتر مى كند. رسيدن به هزارمين شماره در سال هفتم دلنشين است اما خوشحال كننده نه. چرا كه با ايدآل ها فاصله زيادى دارد .منابع مالى محدود دولتى ،بخش خصوصى و صنايع ضعيف و ناتوان ، رشد كمّى رسانه ها و نوسانات اقتصادى از مهمترين دلايل عدم تحقق ايدآل هاى كمّى است .با اين حال هميشه و در همه حال كيفيت محتوى دغدغه اصلى مان بوده و هست .ابتكار جنوب با اعتقاد به اينكه زيربناى توسعه ، فرهنگ و توسعه ى فرهنگى است همواره بنا را بر توليد محتوى در حوزه هاى اجتماعى وفرهنگى گذاشت و تا حد امكان از سياست زدگى دورى گزيد .اين سياست و خط مشى درحالى اتخاذ شد كه ذائقه ى عموم هم استانى هاى عزيز مطالب ومحتواى سياسى و جدال هاى سياسيون است .
از اين رهگذر شايد نارضايتى بخشى از مخاطبين را به دنبال داشت اما آنچه كه عزممان را جزم تر مى كرد دلدارى و توجه دغدغه مندان و فرهيختگان بود كه اين نقشه راه را تحسين كردند.

در اين مسير بودند حرفهايى كه به سبب رعايت خطوط رنگى و معذوريت ها و حساسيت هاى ايلى و عشيره اى استان و مصلحت نگفتيم ،اما همواره وجدانمان آسوده است كه آنچه گفتيم و نگفتيم همه با توجه به مصلحت جامعه بود نه منافع شخصى و جناحى .فرصت ها و تهديدها ، بيم ها و اميدها ، چالش ها و روزنه ها را باهم ديديم و نوشتيم .از خشكى و خشكسالى از مهاجرت بى رويه ، حاشيه نشينى ، معضلات اجتماعى خودكشى ، نزاع و درگيرى و حتى از فاتحه خوانى هاى آنچنانى و رسومات غلط و از مديران ناكارآمد نوشتيم .از سقوط آسمان از دناو نسل كشى بلوط ها، بى خانمانى يك خانواده در پاتاوه از روحانى قصه گو و مصائب سامان سيسختى و ديبالاى دهدشتى ،از كولبرى بى بى گل ازپير دختران زيلايى و كلاس هاى فرسوده و دانش آموزان قربانى تبعيض هم فراوان گفتيم .براى حسين پناهى و كى عطا و سرآمدان استان قلم زديم و ازلزوم ارج نهادن به اين عزيزان نوشتيم.

در همه اين سالها اما كمتر از خودمان گفتيم .با گلايه غريبه ام اما برگ ريزان رسانه هاى مكتوب است ، روزنامه ها يكى پس از ديگرى غزل خداحافظى مى خوانند ، آنها كه مى مانند با زور تعديل نيرو و كم كردن صفحات و پايين آوردن تيراژ حفظ بقاء مى كنند. مجال براى گفتن و نوشتن همه ى آنچه برابتكار جنوب گذشته نيست ، با سختى و مشقت روزهاى خوش و ناخوش را به لطف پروردگار طى كرديم ،هنوز در آغاز راهيم و مسير ناهموار و صدالبته اميدواريم به روزهاى پيش رو. اما آنچه برخود لازم مى دانم ، تشكر از فرهيختگان و انسان هاى وارسته اى است كه همواره با ابتكارجنوب بوده اند از بدو تولد تا به امروز.دوستانى كه با قلم و انديشه و نقدهايشان بارى از دوشمان برداشته و بر داشته هايمان افزوده اند.